Pierwsze Polskie Towarzystwo Kąpieli Morskich Spółka Akcyjna

[Dawna Gdynia]

Po odzyskaniu przez Polskę Pomorza zarysowała się niewidoczna dotychczas różnica polityczna między letniskami nad Zatoką Gdańską. Gdańsk wraz z Sopotem stały się oddzielnym państwem, które chociaż teoretycznie samodzielne, pozostawały pod silnymi wpływami niemieckimi. Wielu Polaków, chcących zaakcentować swoją patriotyczną postawę świadomie wybierało od tej pory polskie letniska, by w ten sposób wspierać gospodarczo rodzimą przedsiębiorczość.

M.in. na tej fali, 12 marca 1920 w Warszawie zostało powołane Pierwsze Polskie Towarzystwo Kąpieli Morskich Spółka Akcyjna. Inicjatorem spółki był warszawski bankier Ryszard Gałczyński, który dostrzegał ogromny potencjał w rozwoju turystyki w Gdyni. Wraz z innymi akcjonariuszami (m.in. architektem Tadeuszem Zielińskim i lekarzem Antonim Gluzińskim) postawił sobie za cel utworzenie z rejonu Kamiennej Góry nowoczesnego, przyjaznego i dobrze zorganizowanego kąpieliska morskiego, które przyciągnie letników z całej Polski. Miejsce to miało stanowić alternatywę dla lepiej wtedy rozwiniętych i bardziej znanych niemieckich kąpielisk w Gdańsku i Sopocie.

Towarzystwo w początkowym okresie zakupiło znaczne tereny na Kamiennej Górze (gdzie wcześniej znajdowały się pola uprawne należące do tamtejszego folwarku), wydzieliło parcele pod przyszłe pensjonaty i ustaliło warunki przyszłej zabudowy. Zadbano, aby nabywcy i inwestorzy poszczególnych parceli zobowiązani byli do przestrzegania spójnej wizji zagospodarowania terenu. Miały tam powstawać przede wszystkim niewysokie wille i pensjonaty, zbudowane w zbliżonych do siebie stylach architektonicznych, otoczone zadbanymi ogrodami.

Spółka zadbała też o odpowiednie zaplecze gospodarcze dla swoich dalekosiężnych planów. Na Kamiennej Górze powstały dwie cegielnie, tartak, stolarnia i inne zakłady, które miały zapewnić odpowiednie materiały i zasoby pod budujące się osiedle letniskowe. Pierwsze wille i pensjonaty zaczęły powstawać już na przełomie 1921 i 1922 roku, by pod koniec lat 20. stanowić już obszar dość zwartej zabudowy.